Zgodnie z art. 943 § 3 Kodeksu pracy pracownik, u którego mobbing wywołał rozstrój zdrowia, może dochodzić od pracodawcy odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Przepis ten tworzy znany na gruncie Kodeksu cywilnego mechanizm majątkowej ochrony prawnej zdrowia pracownika w środowisku pracy.
W wyroku z dnia 22 lutego 2017 r. (sygn. III APa 26/16) Sąd Apelacyjny w Poznaniu rozważył, jakie sytuacje nie mogą kwalifikować się jako rozstrój zdrowia.
Sąd w uzasadnieniu wyroku podkreślił, że zadośćuczynienie przysługuje tylko z tytułu rozstroju zdrowia. Zwrócił uwagę, że nie każde naruszenie zdrowia psychicznego powodowane przez mobbing można zakwalifikować jako rozstrój zdrowia. Sąd zauważył istnienie naruszeń zdrowia psychicznego, które jednak nie będą stanowiły rozstroju zdrowia kwalifikowanego w kategoriach medycznych.
Wśród wspomnianych naruszeń wyszczególniono: ujemne przeżycia psychiczne, uciążliwości i przykrości odczuwane przez poszkodowanego. Zdaniem sądu również naruszenie dobra osobistego (o czym stanowi art. 448 Kodeksu cywilnego), nie wystarczy w tym przypadku.
Nie można zapominać, iż ciężar udowodnienia rozstroju zdrowia ciąży na powodzie. Oznacza to, ze pracownik będzie musiał udowodnić przed sądem zaistnienie u siebie rozstroju zdrowia w sensie medycznym.
Przykładem obrazującym opisaną zasadę może być sytuacja pracownika w przedmiotowej sprawie. Zdiagnozowano u niego depresję, sąd stwierdził jednak, że choroba ta miała związek z jego ogólną sytuacją życiową i nie uzasadniała przyznania zadośćuczynienia na podstawie art. 943 § 3 Kodeksu pracy. Rozstrój zdrowia powinien pozostawać w ścisłym związku przyczynowym z mobbingiem natomiast inne negatywne odczucia i przykrości pracownika nie mieszczą się w definicji rozstroju zdrowia.
KS
