Art. 11(3) Kodeksu pracy wymienia szereg aspektów, które, jeśli są powodem nierównego traktowania pracownika, stanowią dyskryminację i są niezgodne z prawem. Należą do nich:
- płeć,
- wiek,
- niepełnosprawność,
- rasę,
- religię,
- narodowość,
- przekonania polityczne,
- przynależność związkową,
- pochodzenie etniczne,
- wyznanie,
- orientację seksualną,
- zatrudnienie na czas określony lub nieokreślony,
- zatrudnienie w pełnym lub w niepełnym wymiarze czasu pracy.
Biorąc jednak pod uwagę konstrukcję przedmiotowego przepisu i użyte w nim sformułowanie „w szczególności” należy przyjąć, że katalog ten nie ma charakteru zamkniętego. Oznacza to, że każda sytuacja nierównego traktowania pracowników z powodów pozamerytorycznych (a więc nieistotnych z perspektywy ich zatrudnienia) stanowi dyskryminację i pozostaje niedozwolona. Zasadę tę można, w skrócie, opisać sformułowaniem użytym przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej – „Workers who are a like should be treated alike”, co oznacza „pracownicy którzy są podobni, powinni być traktowani podobnie
