Nieumyślny charakter mobbingu-wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 lutego 2023 r.

Mobbing zgodnie ze swoją kodeksową definicją zamieszczoną w art.  943 Kodeksu Pracy: „oznacza działania lub zachowania dotyczące pracownika lub skierowane przeciwko pracownikowi, polegające na uporczywym i długotrwałym nękaniu lub zastraszaniu pracownika, wywołujące u niego zaniżoną ocenę przydatności zawodowej, powodujące lub mające na celu poniżenie lub ośmieszenie pracownika, izolowanie go lub wyeliminowanie z zespołu współpracowników.” Na gruncie tego przepisu powstało zagadnienie prawne, związane z nieumyślnym charakterem mobbingu i brakiem wystąpienia skutku, które musiał rozstrzygnąć Sąd Najwyższy. W omawianym wyroku Sąd Najwyższy uznał, że „uznanie określonego zachowania za mobbing nie wymaga ani stwierdzenia po stronie prześladowcy działania ukierunkowanego na osiągnięcie celu (zamiaru), ani wystąpienia skutku. Wystarcz, że pracownik był obiektem oddziaływania, które według obiektywnej miary może być ocenione za wywołujące jeden ze skutków określonych w art. 943 §2 Kodeksu Pracy.” Sąd Najwyższy uznał ponadto, że przy ocenie zachowań uznawanych za mobbing należy posłużyć się wzorcem „ofiary rozsądnej”, która pozwala oddzielić zachowania spowodowane nadwrażliwością pracownika od zachowań rzeczywiście wypełniających znamiona mobbingu. Sąd Najwyższy podkreślił także, że stanowisko jakie zajął w powyższej sprawie, wynika z faktu, że w praktyce udowodnienie umyślnego zamiaru jest mało realne. W określonych wypadkach mobbing może polegać także na podejmowaniu działań w granicach ustawowych uprawnień przełożonego. Zachowanie przełożonego nie musi mieć więc bezprawnego charakteru