Zgodnie z art. 943 §1 Kodeksu pracy podmiotem wyłącznie odpowiedzialnym za przeciwdziałanie mobbingowi, jak i za jego wystąpienie jest pracodawca, a więc jednostka organizacyjna, choćby nie posiadała osobowości prawnej, a także osoba fizyczna, jeżeli zatrudniają one pracowników. Dotyczy to zarówno sytuacji, w której pracodawca sam jest mobberem, jak i sytuacji, w których mobberem jest inny pracownik lub osoba, za którą pracodawca ponosi odpowiedzialność lub osoba spoza organizacji. Ofiarą mobbingu może być zaś każdy pracownik bez względu na zajmowane stanowisko czy pełnioną funkcję w strukturze pracodawcy, ponieważ mobbing oznacza działanie lub zachowanie skierowane przeciwko pracownikowi.
Dyrektor szkoły jest co do zasady nauczycielem mianowanym lub dyplomowanym zatrudnionym w szkole, któremu na podstawie art. 62 ust. 1 oraz art. 62 ust. 1 ustawy Prawo oświatowe powierzono stanowisko dyrektora szkoły. W swoim wyroku z dnia 13 lutego 2024 r., sygn.. II PSKP 29/22 Sąd Najwyższy podzielił pogląd podniesiony przez skarżącego, że dyrektor szkoły – jeśli jest jednocześnie jej pracownikiem (pozostaje w niej zatrudniony na podstawie umowy o pracę) – jak najbardziej może stać się ofiarą mobbingu, niezależnie od instytucji „staffingu” (zasadniczo polega on na podejmowaniu przez pracownika lub grupy pracowników zachowań godzących w przełożonego w celu wyeliminowania go z firmy lub odejścia z kierowniczego stanowiska, tzw. mobbing pionowy).
Z uwagi na powyższe, w przypadku wypełnienia przez określone działania lub zachowania skierowane przeciwko dyrektorowi szkoły elementów definicji mobbingu określonej w Kodeksie pracy, po stronie dyrektora szkoły mogą powstać stosowne roszczenia, takie jak prawo dochodzenia zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę, czy odszkodowania (art. Art. 943 § 3 i 4 Kodeksu pracy).
