W wyroku z dnia 28 sierpnia 2024 r. (I PSKP 15/24) Sąd Najwyższy stwierdził, że o ile dopuszczalne jest różnicowanie sytuacji prawnej grup pracowniczych, które z założenia nie są równe (kadry kierowniczej i pozostałych zatrudnionych), czy też warunkowanie wysokości przysługujących świadczeń od stażu zatrudnienia, o tyle tam, gdzie dana należność została powiązana z wykonywaniem pracy, a „wypełnianie obowiązków” było „jednakowe”, nie ma możliwości wprowadzania zmiennych, które defragmentują sytuację prawną pracowników.
Zasada równego traktowania nie ma charakteru bezwzględnego. Dopuszczalne jest bowiem warunkowanie sytuacji prawnej pracownika w oparciu o przesłankę istotną, wyróżniającą go (lub grupę zatrudnionych) względem pozostałych. O ile kryteria dyskryminacyjne, przykładowo wymienione w art. 183a § 1 k.p. dotyczą co do zasady cech osobniczych, o tyle aspekt równościowy jest szerszy i może skupiać uwagę na czynnikach nie związanych bezpośrednio z osobą, ale przede wszystkim z okolicznościami dotyczącymi wykonywanej przez nią pracy. Nie bez powodu art. 112 k.p. przewiduje, że pracownicy mają równe prawa z tytułu jednakowego wypełniania takich samych obowiązków. Punktem odniesienia jest zatem zarówno „jednakowe”, jak również samo „wypełnianie obowiązków”. Chodzi o to aby nie deprecjonować pracy niektórych pracowników, przy jednoczesnym promowaniu czynności realizowanych przez innych zatrudnionych.
W rozpoznawanej sprawie powód dochodził nagrodę roczną, tak zwaną czternastą pensję za rok 2016 i deputat węglowy za rok 2016. Nie ma wątpliwości, że świadczenia te warunkowane były pozostawaniem w zatrudnieniu w roku 2016, a powód zastrzeżenie to spełnił. Znaczy to tyle, że „wypełnianie przez niego obowiązków” było „jednakowe” względem pracowników, którzy po 2016 r. nie rozwiązali stosunku pracy, a którym to zatrudnionym z mocy postanowień porozumienia z 2018 świadczenia te zostały wypłacone. Konkluzja ta upoważnia do stwierdzenia, że warunek pozostawania „nadal w stanie zatrudnienia na dzień podpisania porozumienia”, pozbawiający powoda prawa do dochodzonych świadczeń narusza zasadę równego traktowania w zatrudnieniu z art. 112 k.p., a tym samym na podstawie art. 9 § 4 k.p. postanowienie to nie obowiązuje, a zatem powód słusznie wywodzi swoje prawo z porozumienia z 2018. W tym zakresie skarga kasacyjna jest trafna, bo zarzuca naruszenie przez Sąd odwoławczy art. 9 § 4 k.p. w powiązaniu z porozumieniem z 2018 i uchybienie art. 112 k.p.
