Do analizy zasygnalizowanej w tytule problematyki asumpt daje wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 18 listopada 2020 r. (wyrok z 18 listopada 20020 r. w sprawie C-463/19 Syndicat CFTC de la Caisse primaire d’assurance maladie (CPAM) de la Moselle / CPAM de Moselle), w którym to TSUE jednoznacznie opowiedział się za możliwością „zarezerwowania” dodatkowego urlopu macierzyńskiego dla matek wychowujących dzieci.
TSUE podjął rozważania w następstwie wpłynięcia pytania prejudycjalnego francuskiego sądu pracy, który to zgłosił się z zagadnieniem odmowy udzielenia urlopu ojcom z uwagi na ochronę szczególnych relacji między kobietą i jej dzieckiem w okresie po ciąży i po porodzie. Wątpliwości budziło przestrzeganie w danym stanie faktycznym zasady niedyskryminacji niejednokrotnie akcentowanej na gruncie prawa unijnego i orzecznictwa TSUE. Przykład takich regulacji stanowić może chociażby art. 18 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej zakazujący wszelkiej dyskryminacji tudzież zapis dyrektywy 2006/54/WE w sprawie wprowadzenia w życie zasady równości szans oraz równego traktowania kobiet i mężczyzn w dziedzinie zatrudnienia i pracy.
W ocenie TSUE przewidziane w prawie dodatkowe urlopy macierzyńskie mogą być dedykowane jedynie matkom, jeśli jednocześnie spełniony zostanie warunek zasadzający się na tym, że pracownice będą korzystać z urlopu nie tyle jako rodzic, ile ze względu na skutki ciąży, jak i macierzyństwa. Jednocześnie TSUE zaznaczył, iż nie można uznać, że dodatkowy urlop macierzyński spełnia powyższy cel tylko dlatego, że uzyskuje się go tuż po podstawowym urlopie macierzyńskim.
Wobec powyższego można skonstatować, że TSUE nakazuje każdorazowo przyjrzeć się konkretnej instytucji prawa krajowego przez pryzmat celu, jaki ma realizować . Tym samym rozumowanie sądu unijnego nabiera, jak często przy okazji innych wyroków, charakteru wykładni teleologicznej.
